Օշոյի առակներից #1
Հղումն՝այստեղ
Մի անգամ երկու ընկեր կռվեցին, և նրանցից մեկը ապտակեց մյուսին: Վերջինը՝զգալով ցավ, բայց ոչինչ չասելով, գրեց ավազի վրա:
-Այսօր իմ ամենամտերիմ ընկերը ապտակեց ինձ:
Նրանք շարունակեցին քայլել և գտան մի օազիս՝լճակ, որում որոշեցին լողալ: Այն մարդը ով ստացել էր ապտակ, սկսեց խորտակվել, բայց ընկերը նրան փրկեց: Երբ նա ուշքի եկավ, գրեց քարի վրա <<Այսօր իմ ամենամտերիմ ընկերը փրկեց իմ կյանքը>>:
Ով տվել էր ապտակը, ով փրկել էր ընկերոջ կյանքը, հարցրեց նրան.
-Երբ ես քեզ նեղացրի, դու գրեցիր ավազի վրա, բայց հիմա դու գրում ես քարի վրա, ինչու՞:
Ընկերը պատասխանեց:
-Երբ ինչ-որ մեկը մեզ վիրավորում է, մենք պետք է գրենց ավազի վրա, որպեսզի քամիները կարողանան ջնջել դա: Սակայն երբ ինչ-որ մեկը անում է բարի արարք, մենք պետք է դաջենք քարի վրա, որպեսզի ոչ մի քամի չկարողանա ջնջել:
Օշոյի առակներից են ընթերցում՝ Անի Արղությանը և Ռուզան Մինասյանը…
Անի Արղության 